Duygularımız bizim mi? Biz mi seçtik? Duygu seçilir mi? Seçilmez. Değiştiriyorum; duygularımız bize mi ait?
Kelimeler… Bizi yönetiyor. Kısıtlıyor. Fazla kelime bilmek zincirimizi uzatıyor sadece. Kaybettik saflığı. “baba”/“anne” dediğimizde kaybettik bize ait olanı. Harfsiz ve kelimesizliğimizi kaybettik. Kirlettik hisleri, kirlettik saflığı. Bize ait sandığımız duygular bize sahip oldu.
Hisler esaret altında. Kelimelerin işgali altında. Dilimiz yönetiyor bizi. Konuştuğumuz dil değiştirdi beynimizi. “biz” kalmadı. “ben” kalmadı. Hissetme şeklimiz değişti. Sınırlandık. Sınırladık kendimizi. Yorum yolumuz tutuldu. Düşünce duvarlarımızda kelimelerin dikenleri var. Kelimenin çıkmazındayız. Kalıplar içerisindeyiz. Böyle seveceksin. Şöyle kızacaksın. O şekil söveceksin. Bu yoldan düşüneceksin.
Delirmek gerek belki.
17.10.2017
Öyleyse yazık bize…
Kusura bakmayın, yanıt vermeyi unutmuşum. Bir hayli de gecikmişim.
Yazık bize… Olsun, delirmek hakkı elimizde. Yazık “onlara” Ehehe